شنوايي‌شناسي يا اديولوژي علم مطالعهٔ اختلالات شنوايي و تعادلي از راه شناسايي و ارزيابي عملكرد شنوايي و تعادلي و توانبخشي آن است. يكي از زير شاخه‌هاي شنوايي‌شناسي ،شنوايي‌سنجي مي‌باشد. البته حوزه علم شنوايي‌شناسي بسيار وسيع‌تر از مطالعهٔ انحصاري دستگاه شنوايي است و به بررسي دستگاه دهليزيو تعادل و همچنين بررسي چگونگي پردازش اطلاعات دريافتي از حس شنوايي در دستگاه عصبي مركزي نيز مي‌پردازد.
رشته شنوايي‌شناسي به مباحث آموزشي و پژوهشي آخرين دستاوردهاي علمي در حيطه‌هاي تشخيصي، حفاظت شنوايي و پيشگيري از اختلالات شنوايي و تعادل و توانبخشي به موقع افراد دچار آسيب شنوايي و تعادل و مديريت طراحي وسائل و تجهيزات شنوايي‌شناسي مي‌پردازد. از جمله اين اقدامات مي‌توان به تجويز سمعك، وسايل كمك شنوايي و اقدامات اديولوژيك در جراحي كاشت حلزون شنوايي اشاره نمود.
شنوايي‌شناس متخصص علم شنوايي‌شناسي است. شنوايي‌شناس در شناسايي، تشخيص، درمان، توانبخشي و پايش بيماري‌هاي دستگاه شنوايي و دهليزي گوش تخصص دارد. شنوايي‌شناس در حوزه تشخيص، مديريت و يا درمان مشكلات شنوايي و تعادل مهارت دارد. تجويز و فيتينگ سمعك، وسايل كمك ارتباطي، پيشنهاد و مشاوره انجام جراحي كاشت حلزون شنوايي و برنامه‌ريزي پروتز كاشت حلزون بر عهده اين متخصص است. مشاوره به خانواده نوزاداني كه به تازگي وجود كم شنوايي در آنان تشخيص داده شده‌است و آموزش مهارت‌هاي ارتباطي و جبراني براي سازگاري با كم شنوايي اكتسابي در بزرگسالان از جمله وظايف شنوايي‌شناس است. اين متخصصين همچنين در طراحي و اجراي برنامه‌هاي حفاظت شنوايي فردي و صنعتي، برنامه‌هاي غربالگري شنوايي نوزادان در بدو تولد، برنامه‌هاي غربالگري شنوايي مدارس و ساخت و فيتينگ تجهيزات حفاظت شنوايي و محافظ‌هاي گوش براي جلوگيري از كم شنوايي، ايفاي نقش مي نمايند. علاوه بر اين، برخي شنوايي شناسان داراي مدرك دكتري شنوايي‌شناسي به عنوان محققين علم شنوايي و تعادل در دانشگاه‌ها و مراكز تحقيقاتي مشغول هستند.
منبع: ويكي پديا شنوايي شناسي